پنجابی زبان کی انتہائی منفرد نظم" پنچائیت" حال اوئے پا ہريا انور مسعود

 پنڈ وچ پنچایت لگی ہوئی اے تے پہلاں دولتے بولدی اے

دولتے :

آج ميں ايہہ پُچھنا ايں ميرے وچ چوہدرى جى كيہڑى بُريائى اے

كيہڑى سَنھ مارى اے، كيہڑا كوٹھا ٹپيا اے،كيہڑى كندھ ڈھائى اے

گھروگھرى ويرياں لا لا لُوتياں،اگاں بھڑكائياں نيں

مَناں مُونہيں تہمتاں،دلاں وچ مِتھياں تے ميرے مَتھے لائياں نيں

نِكى جِنّى گل اُتوں، حال اوئے پا ہريا،حال اوئے پا ہريا

سارا جگ جاندا اے بركتےدے مُنڈے جيہڑا کل چَن چا ہڑيا

ماں كدوں گھٹ سى ايہہ پَھتا اودوں ودھ اے نرا اى فساد اے

ساگ نالوں بھانڈا تَتّائے گل مينوں بُھلدى نيئں اجے تک ياد اے

ایہہ وہریاں سواہریاں سن کے تےبرکتے نوں بڑا ساڑا لگدا اے

اوہ وی اٹھ کے کھلو جاندی اے تے برکتے نوں اکھدی اے

برکتے :

بيٹھ اے توں رانيئے، گھر دياں نوں پِٹّئے تےخصماں نوں كھانيئے

پَھتے كيہہ گوايا تيرا، اوہنے كيہڑا قہر پايا رُوڑ پُڑھ جانيئے

لال پيلى ہونى ايں پئ، ايويں ہنجو كيرنى ايں، گل تےنكھيڑلے

مُڑ مينوں بولى ماريں، منجى تَھلے آپوں وى ڈنگورى پہلاں پھير لے

لاج نيئں آوندى تينوں نَجّےجيہا اتھرا وى مُنڈاكيسےجمنائے

ايہو جہيا بھيڑكا وى ايڈا وى بديد چھوہرجگ وچوں لھبنائے

ايہدے ہتھّوں سَڑكےاِى، جاموں تيرے خصمےدا،سِر كُھنّہ كھوليا

حوالاتوں آ لَےميں سبھّوں كُجھ دساں گى توں جو جو كُفر توليا

توں تے ايہوآكھنى ايں، پانى وى نہ لَبھّےجتھے،اوتھےايہنوں مارئيے

كِدھے پُت اَنت چكى، كِدھےپُت نھير چايا، دس خاں نى دارئيے

داری کجھ کہن لگدا اے تے گاماں اگوں بول پیندا اے

گاماں:

پتہ اينوں ہے كوئى نئيں، بركتے نےطعنياں دى الف ليلہ چھوئى اے

ميرےكولوں پوچھو تسى، ميں دساں چوہدرى جى، گل جيہڑى ہوئى اے

پرسوں دى گل اےجى، پيشى ويلےڈنگراں نوں، پانى شانى ڈاه كے

اَمبياں دے بوٹےتھلے،وارى پيا لانداں ساں ميں، حُقہ شُقہ پاكے

باجرے دے اوہلےاوہلے ،لبھدى جے چوہدرى جى، اوه جيہڑی تھاں اے

كُھوہ جتھےواگدائے،ميلہ جتھےلگدائے تےپِپلےدى چھاں اے

ايتھےاى ميں ڈِٹھےسارے،بركتےدا پَھتا تےفيروجا دارا كِيھڈدئے

وارو وارى سارے ہانى، گولى پِيلا، گُلى ڈھنڈا ،گجى چارا كيھڈدے

پينڈ دياں جاتكاں نوں، ہسدياں ويكھ كےتےميں وى بڑا ہَسيا

پتہ نہيں كيہہ ہويا فير،ايہہ ہسدياں بِھڑ پئے،ميں چِيھتى نال نسيا

ايہناں نوں چھڈاوندياں ،رولا رپاّ پاوندياں، ہوئى كيہڑى گھٹ اے

نِيل ميرے متھے اُتے، رُوڑ ميرے سِر وچ، پَٹ اُتے پَھٹ اے

جُھوٹ كاہنوں بولنا ايں، ميرياں ايہہ گلاں تُسى چنگى طرحاں كَچھ لئو

ايہہ ويكھاں كول بيٹھائے، ميراں بَشک اوتھے ہى سى، ايہنوں پُچھ پَچھ لئو

ميراں بخش:

ٹھیک كہندا اےگامنا وى، رب نہ وكھائے كدى اینے جيہڑى سہى اے

سچ پُچھو چوہدرى جى، ايس غڑيبڑے نوں، بڑى پِنج پئى اے

پَھتے نے تےحد كيتى، كسےدا نہ ديد كيتا، ڈانگو ڈانگى ہو پيا

پہلےسارياں ہانياں دى، رَج ايہنے كُھمب لاہى مُڑ پِچھّو رو پيا

نَجّے نوں پَھنڈُک كے، فروجےنال مُک كے، تےگامے نوں لتاڑيا

نِكے مُنڈےاُٹھ كےتے،ڈانگ جيڈے گھبرونوں ڄُک چُک ماريا

میراں بخش اجے بَھین لگدا اے تے جِیرا اپنی چھوہ دردا اے

جِيرا تھتھا:

ميں وى آكھيں ڈِٹھيائے جنگ دى ايس آگ تائيں، نَ نَ نَ جے پھوكاں مارياں

اينى ايہنےڈَڈَڈَڈَنڈ پائى، كسے وى نہ سُنيا،ميں ڈھير كُوكُوكُوكُوكا مارياں

بھجيا چُھڈان لئی مَساں اجےپہنچيا ساں رَرَرَرَاجياں دى ماڑى كول

گائيں مينوں چھڑ مارى ڈِڈِڈِھڈ بھار ڈھےپيا ميں مُومُومُومُولياں دى كھارى كول

چوہدری ہوری جِیرےنوں اکھدے نے

پِڑ پلے پا كُجھ، تھتھ تَھتھ كرنا ايں، تَھتھيا تو رہ جا!

گل جےنئيں آوندى تينوں، مُوركھا توں بہہ جا، مُوركھا توں بہہ جا

چوہدرى ہوراں دا فيصلہ:

تُہاڈياں كدروتا دا، وَيراں دا ،عداوتاں دا، مينوں بڑا سَلّ اے

ہَبھے ويلے جھگڑے تےہرويلے جھانجھے بڑى بھيڑى گل اے

نَک ساڈى جان آئى، روز دياں رَٹياں نے،سانوں ڈاہڈا پَٹّيائے

مُنڈياں توں چِڑ كےتےتُساں لڑبِھڑ كےتے پِنڈ بھنڈ سَٹيائے

لوكى ايہو سمجھدے گواہنڈياں دےپِنڈ وچ، جِن بھوت نَچدائے

چھاہ ويلے،بَھتّے ويلے،ڈيگرى تےشام ويلے روز جنگ مچدائے

كِڈے توسى ڈِگ پَےاو، شرم ہى نہيں رہى اُكا، وَڈياں دى پگ دى

كسر كيہڑى رہى اےكچہرياں تے تھانياں تے روز بھيڑ لگدى

لھبا كِيہہ جےدسو مينوں، پِيشياں پوا كے، وكيلاں ول جا كے

مال ڈنگر، زميں بھانڈا، دانہ دُكا، ليف جُلاّ، سَبھّے بندھےپاكے

پِنڈ وچ سجنو ايہہ نِت دياں بھنڈياں دا گند جيہا گند اے

ميرا ايہو اى فيصلہ اے، بركتے تےدولتےدا، حُقہ پانى بند اے